Goud
Gisteren won Irene Schouten een gouden medaille op de 3 kilometer schaatsen tijdens de Olympische Spelen in China. Ik heb niet zo veel met sport kijken, maar van gouden medailles voor Nederland word ik altijd blij. Een chauvinistisch trekje waar ik niet op trots op ben, maar ik kan niet ontkennen dat het wat met me doet.
Deze chauvinistische blijdschap is extra groot, omdat Irene uit mijn geboortedorp Andijk komt. In de interviews hoor ik het voor mij bekende zangerige accent en beluister ik haar nuchtere, directe aard. Die van de harde werkers zo kenmerkend voor de West-Friese mentaliteit. Het is een beetje thuiskomen en ik voel heimwee als ik dit hoor.
En dan nog iets bijzonders dat ik deel met Irene. Ook haar vader is een bollenboer net zoals mijn vader. En ze hebben hun bedrijf en huis in de verkaveling waar de hele familie meewerkt en ook dit is herkenbaar. Dat was net zo bij ons. In de verkaveling en in het bollenbedrijf ben ik opgegroeid. Met de handen in de klei, en wonen met weinig buren en als uitzicht lange rechte wegen en uitgestrekte rechthoekige tuinbouwvelden.
Al die overeenkomsten maken dat ik dit weekend naast mijn schoenen loop van chauvinistische gevoelens. Ongelofelijk goed gedaan en ik ben supertrots op jou, Irene!
Wie zijn de Haves en Have-nots? Degenen die mijn boek Voor onze dochters hebben gelezen kennen de termen. Het gaat hier niet over het hebben van geld, huizen, land of dure spullen.
Biologisch gezien noem ik degenen die eicellen hebben de Haves, oftewel Hebberts, en degenen die zaadcellen geven de Have-nots, positief geformuleerd als de Gevers. Ook wel bekend als gulle Gevers, omdat Gevers niet te beroerd zijn om zaadcellen te geven en dit soms ook ongevraagd doen.
Dat laatste is een probleem, omdat het problemen en schade aan de Haves* veroorzaakt met een soms langdurig karakter. Dit kan gaan om trauma, zwangerschap, geslachtsziekte en ook lichamelijk letsel als het ongevraagde geven met geweld gepaard gaat. Bij een zwangerschap die niet afgebroken wordt (of mag worden) duren de consequenties levenslang voor de Have in kwestie die niet-gewenst nageslacht liefdevol moet dragen, baren, opvoeden, verzorgen en behandelen als dragers van haar genen.
Dit ongevraagde gulle gedrag kent sinds het gebruik van IVF een nieuwe variant, die van de mannelijke arts die gul zijn eigen zaad deelt in plaats van het beloofde zaad van een andere donor. Op dinsdag 1 februari werd bekend dat de Leidse gynaecoloog Jos Beek met tenminste 21 donorkinderen het derde Nederlandse voorbeeld van deze ongewenst gulle donormethode is, na de eerder bekend geworden Barendrechtse fertiliteitsarts Jan Karbaat (ongeveer 80 donorkinderen) en de Zwolse gynaecoloog Jan Wildschut (tientallen donorkinderen). Jos zal zeker niet de laatste zijn, verwacht ik.
Wanneer krijgen deze gulle Gevers door dat de Haves dit echt niet willen? Dat het vrouwen** veel schade veroorzaakt? Dat het pure vrouwenonderdrukking is? En dat dit bestraft behoort te worden?
Natuurlijk begrijpt iedereen hun biologische voortplantingsmotieven, maar ook deze Have-nots kennen als het goed is menselijk inlevingsvermogen en impulsbeheersing. Met beide eigenschappen zouden ze (1) kunnen bedenken dat het rampzalig is voor vrouwen* om deze ongevraagde gift te ontvangen en (2) hun voortplantingsimpuls kunnen beheersen zodat deze niet meer ongevraagd kunnen uitleven.
*noot: Ook jongens/mannen kunnen het slachtoffer worden van deze geefdrift, eveneens met traumatische schade tot gevolg.
**noot: En hun donorkinderen die jarenlang misleid zijn over de identiteit van hun biologische vader.
Meer over vrouwenonderdrukking, de oorzaken daarvan, onze evolutie en hoe het toch nog goed komen kun je lezen in mijn boek ‘Voor onze dochters’. Verkrijgbaar via alle bekende kanalen en via mijn website.
Tot zover de tweeëntwintigste nieuwsbrief. Mocht jij je verbazen over (on) menselijk nieuws of andere input hebben voor mijn nieuwsbrief, laat het me weten op info@monikabankert.com.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.
