Nomaden
Ik weet niet of het met jou ook zo is, maar ik geniet enorm van reizen. Het inspireert me en maakt me blij. Vol verwondering observeer ik en dompel me onder.
De afgelopen week was ik in New York zoals jullie in de vorige nieuwsbrief hebben kunnen lezen. En in Madison in de aangrenzende staat New Jersey (op 1 uur rijden met de trein vanaf NY) met als hoofdreden het afstuderen van mijn middelste bonusdochter aldaar. Samen met Marco, zijn ex-vrouw en vier van onze zes (bonus)dochters hebben we deze bijzondere gebeurtenis ervaren.
Ik heb bij de ceremonie aldaar echt kunnen proeven van het Amerika als deelnemer, als bonusouder van een afgestudeerd kind.* Hoe mooi om dan ook de Amerikaanse tradities en rituelen te mogen meemaken. Hier schrijft een gelukkig mens.
Bij iedere reis is er altijd de realisatie dat het een privilege is, én dat het zo bij ons menszijn hoort. Als je onze evolutie bestudeert dan realiseer je je dat het leven op een plek pas relatief recent in onze menselijke geschiedenis een gewoonte is geworden. Om precies te zijn sinds het ontstaan van landbouw. Daarvoor, miljoenen jaren lang, waren we nomaden.
Dus ons diepste instinct voelt zich heel vertrouwd, blij en gelukkig met reizen. Als je de kans hebt – en je hoort niet bij de groep mensen die het liefste thuis is – dus gewoon doen en van genieten, en als het kan natuurlijk met zo min mogelijk CO2 schade.
* Wil je een gevoel krijgen van deze typische Amerikaanse ‘afstudeer’ sfeer? Bekijk dan de reel die ik zaterdag 21 mei op mijn instagramaccount heb gepost.
De angst voor vrouwen bereikte gisteren nieuw hoogtepunt, toen in Afghanistan ook de televisiepresentatrices hun gezicht moesten bedekken. Dit bevel was een logisch gevolg van de begin deze maand opnieuw ingevoerde regel over het verplicht dragen van een boerka (de compleet afdekkende doek met gaas voor de ogen) voor vrouwen die zich in de openbare ruimte begeven. Deze regel gold ook in de vorige machtsperiode van de Taliban van 1996 tot 2001.
Al eerder kwam een verbod op onderwijs voor meisjes en vrouwen en een verbod voor vrouwen om in televisieseries te spelen. Verder mogen Afghaanse vrouwen sinds maart alleen reizen onder begeleiding van een mannelijk familielid. En om de onderdrukking compleet te maken: de meeste vrouwen mogen niet meer werken en vrouwen mogen geen leidinggevende rollen meer op zich nemen.
Het is zelfs nog erger. Dat vrouwen er in Afghanistan louter zijn om mannen te dienen en te plezieren blijkt uit de oproep die de Taliban al vorig jaar naar alle dorpsoudsten hebben gestuurd met de vraag of zij een lijst willen maken van alle meisjes boven de 15 en weduwen onder de 40 die als cadeau kunnen worden gegeven aan hun milities.
Mijn conclusie is dat de angst van mannelijke machthebbers voor de vrouwelijke kracht tot grove onderdrukking en schending van vrouwenrechten leidt. En tot onmenselijke leefomstandigheden voor vrouwen. Onder het mom van religie – het is Gods wil (maar wie weet wat Gods wil is?) – maken ze vrouwenlevens kapot. Wie neemt het op voor deze vrouwen?
Tot zover de zevenendertigste nieuwsbrief. Mocht jij je verbazen over (on) menselijk nieuws of andere input hebben voor mijn nieuwsbrief, laat het me weten op info@monikabankert.com.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.
