Dark chocolate deel II
Vandaag op deze schitterende zomerse zondag vierden we het verjaardagsfeestje van een van onze dochters in de tuin. Onder de schaduw van de hoge heg met de buren was het net uit te houden. Ik liep af en aan met drankjes en hapjes en genoot van de gezelligheid. Ineens moest ik denken aan vorige week zondag. Toen was het een stukje frisser en deed ik mee met de Schrijfwandeling die Christine Pannebakker organiseerde.
‘Welke uitspraak hoort bij jouw leven?” en ‘Hoe waag je de sprong?’ met deze twee vragen ‘schrijfhuiswerk’ liepen wij, de deelnemers aan Christine Pannebakkers Schrijfwandeling door het pittoreske Abcoude. ‘Laat je inspireren door je zintuigelijke waarnemingen of de dingen die op je pad komen tussen nu en drie uur. Dan gaan we onze antwoorden delen.’
Zo min mogelijk met elkaar pratend keken we rond, luisterden, voelden en proefden. Want La Dolce Vita, de ambachtelijke ijskiosk in het oude centrum van Abcoude, kruiste ons pad. We mochten allemaal een bolletje kiezen. Of twee. De bakken ijs in alle smaken glunderden ons tegemoet. Zou ik gaan voor vertrouwd lekker: zoals Stracciatella, Malaga (rum-rozijnen) of Citroen? Of het door Christine aangeprezen Bloedsinaasappelijs, die de ijspatissier op haar verzoek had gemaakt, of…
Iets nieuws en verleidelijks, donker en glinsterend met de mysterieuze naam van Dark Chocolate? Wat zou jij doen?
Mijn nieuwsgierigheid won het van de veiligheid. Dark Chocolate. Ik werd er een beetje nerveus van, toen de aardige eigenaar met zijn zachtgrijze ogen herhaalde wat ik zojuist zei:
‘Dark Chocolate?’
‘Jazeker, ik ken het nog niet’ zei ik. Afgeleid door het bijzondere ijs en de aardige ijscoman met zijn zachtgrijze ogen praatte ik verder.
‘Ja, ik vind ook ijs met deze smaak echt heel lekker, uh ijs? O jee, wat zeg ik nu, ik ken het ijs natuurlijk nog niet… Uh… ik bedoel, ik vind dit soort chocolade ook heel lekker.’
Gelukkig bleef hij glimlachen en ging hij door met de welbekende vraag:
‘Hoorntje of bakje?’
Het werd een hoorntje voor de ultieme zintuigelijke ijs eet (=lik) ervaring. En dat met Dark Chocolate – een smaak die alles is wat je daarbij bedenkt. Dus ja: verleidelijk, sensueel, pittig én zoet, en heerlijk tot het allerlaatste druppeltje.
Hoe waag ik de sprong? Nieuwsgierig en stamelend dus. En genietend.
En daar kwam nog een dimensie bij, toen ik van Christine hoorde dat de meneer van het ijs deze smaak speciaal had gemaakt voor haar boek ‘De Maagd is terug’: hét boek over Jeanne d’Arc en haar krachtige boodschap voor de mens van nu. Inderdaad speciaal voor Jeanne deze dark (d’Arc) Chocolate en dan in een variant met gouden flintertjes ertussen. Een smaak geïnspireerd op haar moed. De gouden flintertjes zitten er nu niet in. Geen probleem, in gedachten zie ik de subtiele glinsteringen tussen de glanzende koude donkere massa in het hoorntje.
En de uitspraak die bij mijn leven hoort? De ijskiosk heet La Dolce Vita. Dit betekent letterlijk het zoete leven. Italianen gebruiken La Dolce Vita als synoniem voor het goede leven in alle betekenissen. De verbinding met mijn levensmotto is makkelijk te leggen. Liefde is zoet en goed: Het leven is liefde. De uitspraak waarmee mijn boek ‘Voor onze dochters’ opent.
En dat is wat ik jou, lieve lezer, toewens. Dat en meer: een prachtige dag, weekend, week, vakantie en leven gevuld met nieuwsgierigheid, moed en veel liefde! En heerlijk genieten met gouden flintertjes fantasie.
PS. Op zondag 28 augustus heeft Christine de volgende schrijfwandeling gepland. Inschrijven kan via haar website: christinepannebakker.com.
Nieuws van de week – Gespietste mannen
Een goede vriendin en lezeres van deze nieuwsbrief attendeerde mij afgelopen maandag op het volgende nieuws: ‘Bij de jaarlijkse stierenrennen in de Spaanse stad Pamplona zijn drie mannen op de hoorns genomen.’
Ze vroeg: waarom rennen mannen in Pamplona voor stieren uit? Goede vraag. Het is een historisch gegroeid evenement ontstaan vanuit de tocht die de stieren voor de aanvang van een stierengevecht moesten afleggen tussen stal en arena. Het stierenrennen in Pamplona bestaat sinds het einde van de zestiende eeuw. Waarom doen mannen dit?
Het is een gevaarlijke activiteit. Die dodelijk kan zijn, maar gelukkig hebben de drie gespietsten van dit jaar het overleefd. Honderden mannen, velen nog in halfdronken staat van het feest van de avond daarvoor, rennen voor een kudde stieren uit. Deze dieren rennen met een blinde paniek, als gevolg van het afsteken van een vuurwerkpijl, door de smalle afgezette straatjes van Pamplona. Ze rennen sneller dan de mannen, dus tijdig over het hek klimmen is de meest veilige tactiek. Of niet meedoen natuurlijk.
Waarom doen mannen dan toch mee? Waarom wagen ze hun leven? Ik denk dat dit een oud stukje zoogdierman-instinct is dat indruk wil maken om een goede beschermer te zijn. Om te laten zien: kijk eens wat ik allemaal durf. Kijk wat een goede man ik ben. Ik ben niet bang en ik ben sterk en snel. Ik ben de beste man/beschermer voor jou en onze toekomstige kinderen. Of hedendaagse vrouwen dit ook zo zien is de vraag. De goede vriendin die de vraag stelde vond het een ridicuul gebeuren. Ik ben het met haar eens en vind het dom van de mannen en zielig voor de stieren.
Voor hen is het net als voor de rennende mannen een gevaarlijk festijn, met het verschil dat zij, de stieren, niet vrijwillig meedoen. Na de traumatische tocht door de straatjes worden ze in de arena gedood. Het is hoog tijd dat dit onwaardig behandelen van stieren wordt gestopt. Het Comité Anti Stierenvechten (CAS Internationaal) maakt zich hard voor een verbod op alle ‘stierenfestiviteiten’ die schadelijk zijn voor deze dieren.
Tot zover de vijfenveertigste nieuwsbrief. Mocht jij je verbazen over (on) menselijk nieuws of andere input hebben voor mijn nieuwsbrief, laat het me weten op info@monikabankert.com.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.
Ik wens je een hele fijne week en tot snel!
