De heks van Almen en Lorelei
Gisterenavond bezocht ik de voorstelling ‘De heks van Almen’ in Oudewater. Deze voorstelling is in 2020 in première gegaan in Almen en tourt dit jaar door Nederland in aantal plaatsen waar vroeger heksen zijn verbrand. In Oudewater zijn geen heksen verbrand, maar hier werden heksen gewogen. In de heksenwaag wel te verstaan.
De voorstelling is een echte must-see voor iedereen die iets meer wil weten over dit afschuwelijke fenomeen dat Europa teisterde tussen 1450 en 1750 en ook in ons land een paar honderd officiële slachtoffers heeft gemaakt. In heel Europa gaat het volgens de laatste schattingen om zo’n 95 duizend dodelijke slachtoffers.
Het stuk gaat over de eerste heksenverbranding van Nederland. Dit was in 1472 en Aleyda uit Almen was het slachtoffer. Haar ongelofelijke verhaal wordt prachtig weergegeven in een stuk dat zich in het heden en verleden afspeelt, en de verbanden daartussen zichtbaar maakt. De voorstelling heeft me zeer geraakt.
Aan het einde van de voorstelling begreep ik dat het vorig jaar ook op het Lorelei vrouwenfestival is gespeeld. En wat een toeval, want dit jaar mag ik ook meedoen op het Lorelei vrouwenfestival. Ik geef daar de workshop Natuurlijk Vrouwelijk Leiderschap.
Het festival wordt gehouden op een natuurkampeerterrein van dinsdag 23 tot en met zondag 28 augustus. Mocht je interesse hebben, check dan de volgende link:
https://www.loreleifestival.
Misschien zie ik je daar. Ik heb er al ongelofelijk veel zin in!
En daar sta je dan op de heksenwaag in Oudewater. Volgens de waag ben ik geen heks, want ik weeg meer dan 25 kilogram. De waag in Oudewater was de enige plaats in Europa waar heksen gewogen mochten worden. Karel V had de waag in 1545 het privilege voor een eerlijke weegproces gegeven. Als enige plaats in Europa.
De wegingen vonden plaats tot in de 18e eeuw en duizenden mensen hebben hier hun officiële niet-heks verklaring opgehaald om aan de vervolgingen te ontkomen. Nooit is hier iemand veroordeeld.
Een mooi voorbeeld van een Europees instituut, waarmee duizenden levens zijn gered. Nu hebben we veel Europese instituties en regels. Of ze allemaal goed zijn, weet ik niet. Ze zijn wel, door hun minder directe band met de Europese burgers, meer gericht op de lange termijn en op het welzijn van de gehele bevolking. Dit perspectief mist soms in de landelijke of gemeentelijke politiek, waar de volgende herverkiezing meespeelt in het beleid en het idee dat sommige kiezers stemmen op basis van hun korte termijn eigenbelang.
Hoe de regels van Europa gemist kunnen worden is zichtbaar in het Verenigd Koninkrijk, dat door de Brexit de Europese Unie heeft verlaten. Het heeft zichzelf uit angst allerlei strakke regels heeft opgelegd bij het reizen naar hun eiland, en ook weer bij de reizen eruit.
Bij deze eerste zomervakantie 1)na de Brexit en 2)waarin iedereen weer op vakantie gaat vanwege minder corona-beperkingen, hebben de Britten hier zelf last van met urenlange files op weg naar hun vakantiebestemming vanwege de extra procedures bij de overtocht naar het kanaal.
Schrijnender was het nieuws dat ik over een trouwerij in London hoorde. De Venezulaanse moeder van de bruid had onvoldoende geld op haar bankrekening om aan te tonen dat ze niet in het VK ging wonen, en kreeg dus geen visum. Ze wilde alleen op bezoek bij het huwelijk van haar dochter, die haar ticket betaalde. Hoe onmenselijk is het om het huwelijk van je dochter niet te mogen bijwonen, alsof je een crimineel bent. Het lijkt bijna wel een heksenvervolging.
Dan prijs ik me gelukkig dat Europa ons bescherming biedt tegen het populistische conservatisme, zoals dat bijvoorbeeld heerst in het VK.
Tot zover de zesenveertigste nieuwsbrief. Mocht jij je verbazen over (on) menselijk nieuws of andere input hebben voor mijn nieuwsbrief, laat het me weten op info@monikabankert.com.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.