Mysterie Mamma
Toch wil ik vandaag juist stil staan bij haar leven, om dat te vieren.
Ter ere van haar leven heb ik besloten dat vandaag de eerste dag is van mijn nieuwe boek’project’ met als werktitel ‘Mysterie Mamma’. Een boek waarin ik op zoek ga naar mijn moeder. Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik haar niet echt ken(de). Waarom is dat? Wat ken ik dan niet van haar? En wat betekent dat voor haar, voor mij en voor andere vrouwen?
Een nieuwe zoektocht! En doorgaan met mijn liefde voor schrijven die ik vijf jaar geleden heb ontdekt.
En daarom doe ik voor dit nieuwe boek mee aan de weergaloze en complete schrijfcursus ‘Schrijf Geschiedenis’ die Christine Pannebakker dit jaar heeft ontwikkeld en die in november weer gaat starten. Ik heb er ongelofelijk veel zin in!
https://www.
Als econoom – ja dat ben ik ook – verbaas ik me soms over vaccindiscussie. Zouden de mensen die zich vanwege principiële redenen niet laten inenten weten tot welke maatschappelijke kosten hun principe leidt? Ik kom tot een viertal soorten maatschappelijke kosten die met een vaccinatie vermeden hadden kunnen worden.
De eerste kostencategorie is direct te meten namelijk de kosten van het ziekenhuisverblijf. Dit is ongeveer 500 euro per dag voor een bed met verzorging op de verpleegafdeling en 2500 euro per dag op de intensive care. Coronapatienten die op de IC belanden liggen daar meestal gedurende een langere periode, dus dit is tienduizenden euro’s per ziektegeval.
De tweede kostensoort of liever schadepost heeft betrekking op gezondheidslasten voor anderen. Want als een principieel niet-ingeente corona-patiënt een bed bezet dan kan een andere patiënt daar niet behandeld worden. Iemand wiens geplande operatie moet worden afgezegd. Dus de kwaliteit van leven van andere mensen verslechterd. Bij inenting is de kans om in het ziekenhuis te belanden 95% kleiner (en IC 97%).
De derde schadepost betreft de werklast van de verpleging zelf. Natuurlijk moeten zij gewoon hun werk doen, maar het verplegen van corona-patiënten is mentaal en fysiek zwaar. Het schijnt dat vele verplegers uitgeput zijn. De verpleging verdient het om na 1,5 jaar zware belasting minder van deze patiënten te verzorgen. Verder vindt het ziekenhuispersoneel het frustrerend om vanwege het principe van de een, namelijk niet inenten, de andere patiënten af te zeggen (waar zij vaak al een traject mee zijn gestart) en hun gezondheidsprobleem niet te kunnen oplossen.
En als vierde en laatste is daar de last voor de maatschappij als geheel waarvan de meerderheid zijn best heeft gedaan om door vaccinatie weer een leefbare open samenleving te krijgen, maar die mogelijk als gevolg van de te hoge ziekenhuisbezetting door met name ongevaccineerde coronapatiënten weer (gedeeltelijk) op slot moet. Met als gevolg eenzaamheid en psychische problemen bij jongeren en ouderen, vrijheidsbeperkingen voor iedereen en nieuwe dure steunmaatregelen van de overheid om sectoren die door nieuwe maatregelen worden getroffen te laten overleven.
Met andere woorden, het niet-vaccinatie principe heeft een hoge maatschappelijke prijs. Is dit duidelijk uitgelegd aan degenen die zich nog niet hebben ingeënt? Samenleven betekent ook oog hebben voor de ander en hoeveel is het principe van de een waard als het een ander (veel) schade op kan leveren?
Tot zover de zevende nieuwsbrief. Mocht jij je verbazen over (on) menselijk nieuws of andere input hebben voor mijn nieuwsbrief, laat het me weten op info@monikabankert.com.
Samen gaan we op weg naar een menselijke wereld en al het positieve en liefdevolle helpt.
